Opis

Michał Siudak

Perspektywa dialogu polsko-ukraińskiego w środowisku paryskiej „Kultury” w latach 1947–1991

Seria: Biblioteka Fundacji św. Włodzimierza, t. XII

Książka dra Michała Siudaka pomaga zrozumieć, na czym polega trafność wypracowanej przez Jerzego Giedroycia i środowisko „Kultury” paryskiej metody dialogu polsko-ukraińskiego, otwierającej przed Polakami i Ukraińcami perspektywę trwałego porozumienia, które stawało się coraz trudniejsze do osiągnięcia w wyniku narastających konfliktów między oboma narodami w okresie międzywojennym, a zwłaszcza po wybuchu drugiej wojny światowej. Z niezwykle rzadkich i oszczędnych wypowiedzi samego Redaktora wynika, że główną przyczynę oddalającą perspektywę dialogu polsko-ukraińskiego widział Giedroyc w braku zainteresowania Polaków Ukrainą, podobnie zresztą jak pojedynczy uczeni polscy działający przed rokiem 1939 w środowiskach akademickich Wilna, Warszawy, Lwowa czy Krakowa. O wręcz „programowym” charakterze zaniedbań polskich w dziedzinie ukrainistyki jako źródle narastających konfliktów polsko-ukraińskich mówili m.in. działacze krakowskiego „Klubu Słowiańskiego”2 na początku XX wieku, a zwłaszcza niestrudzony rzecznik porozumienia polsko-ukraińskiego Marian Zdziechowski (1861–1938) w czasach II Rzeczypospolitej. Były to więc czasy, kiedy Jerzy Giedroyc – od 1920 roku student prawa Uniwersytetu Warszawskiego i jedyny Polak uczestniczący w seminarium profesora Mirosława Korduby z historii Ukrainy – działał w stowarzyszeniu Myśl Mocarstwowa i był redaktorem naczelnym tygodnika politycznego „Bunt Młodych” (przekształconego w 1937 roku w „Politykę”). Środowisko to opowiadało się za wprowadzeniem autonomii w Galicji Wschodniej, ustanowionej przez Radę Ambasadorów w 1923 roku pod warunkiem przyznania tej prowincji II Rzeczypospolitej, której to autonomii władze polskie nie wprowadziły. (Fragment Posłowia)