List do prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego w sprawie rosyjskiej agresji przeciwko Ukrainie
dotyczy: manipulacji ustawą o „polityce językowej”, która posłużyła za podstawę przyjęcia łamiącej zobowiązania międzynarodowe decyzji o „wprowadzeniu sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej na teren Ukrainy”.
Wielce Szanowny Panie Prezydencie
dotyczy: manipulacji ustawą o „polityce językowej”, która posłużyła za podstawę przyjęcia łamiącej zobowiązania międzynarodowe decyzji o „wprowadzeniu sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej na teren Ukrainy”.
Pragnę zwrócić uwagę na następujące fakty i okoliczności manipulacji sprawą języka rosyjskiego w Ukrainie:
1) Bezpośrednią przyczyną łamiącej normy i zobowiązania międzynarodowe decyzji o wprowadzeniu sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej na teren Ukrainy przez prezydenta Władimira Władimirowicza Putina stała się manipulacja ustawą Werchownej Rady Ukrainy w 2012 roku o „polityce językowej”, przyjętej z naruszeniem procedur w atmosferze awantur deputowanych przez frakcje Partii Regionów i komunistów.
Ustawa ta miała rzekomo zabezpieczyć prawa mniejszości narodowych Ukrainy, a przede wszystkim stworzyć warunki rozwoju języków mniejszości narodowych, w tym zawłaszcza rozwoju rzekomo zagrożonego języka rosyjskiego.
2) O tym, że prawa rosyjskojęzycznej społeczności w Ukrainie nigdy nie były zagrożone, a zwłaszcza nigdy nie był zagrożony rozwój języka rosyjskiego, świadczą fakty, że język rosyjski zna biegle większość Ukraińców i wszyscy obywatele ukraińscy różnych mniejszości. Jest to efekt działania paragrafu 10 obowiązującej przez cały czas Konstytucji Ukrainy, w którym czytamy: „Językiem państwowym na Ukrainie jest język ukraiński. Państwo zapewnia wszechstronny rozwój i funkcjonowanie języka ukraińskiego we wszystkich sferach życia społecznego na całym terytorium Ukrainy. Na Ukrainie gwarantuje się swobodny rozwój, używanie i ochronę języka rosyjskiego oraz innych języków mniejszości narodowych Ukrainy. Państwo popiera naukę języków obcych umożliwiających porozumiewanie się między narodami. Możliwość stosowania różnych języków na Ukrainie gwarantuje konstytucja Ukrainy, a określa ustawa.”.
3) Przeforsowana przez rządzącą władzę z naruszeniem procedur, awantur i bijatyk deputowanych ustawa o tzw. „polityce językowej w Ukrainie” nie miała rzekomo dotyczyć języka rosyjskiego, którym w efekcie kilkusetletniej rusyfikacji Ukrainy od Rady Perejasławskiej 1654 roku rozmawia dziś na Ukrainie większość obywateli różnych narodowości nie tylko rosyjskojęzycznego pochodzenia, ale także zrusyfikowani Ukraińcy.
4) Przeforsowana przez Radę Najwyższą Ukrainy w 2012 roku ustawa o „polityce językowej”, która gwarantuje mniejszościom narodowym używanie języka danej mniejszości w regionach, gdzie dana mniejszość stanowi 10% ludności, nie dotyczy języka rosyjskiego, który w regionach wschodniej i południowej Ukrainy funkcjonuje na wszystkich poziomach komunikacji społecznej i gdzie urzędowy język ukraiński jest zupełnie zmarginalizowany. W takich milionowych miastach, jak Łuhańsk, Odessa, Donieck, Charków nie ma ani jednej regionalnej ukraińskojęzycznej gazety, przewodników turystycznych itd.
5) Ustawę o „polityce językowej” po podpisaniu przez byłego prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza wykorzystano jako podstawę w 23 regionach wschodniej i południowej Ukrainy, do przyznania przez lokalne władze językowi rosyjskiemu statusu języka urzędowego, bez obowiązku uznawania za urzędowy języka ukraińskiego. Zapomniano zarazem o wprowadzeniu obok urzędowego ukraińskiego, języków rzeczywistych mniejszości narodowych.
6) Jak widać pod przykrywką ustawy o „polityce językowej”, mającej gwarantować rozwój języka mniejszości narodowych wprowadzono język rosyjski w tych 23 obwodach, w których faktycznie urzędowy język ukraiński jest zupełnie zmarginalizowany, gdyż jest zdominowany przez język rosyjski. Nie mającą precedensu w skali światowej hipokryzją jest zatem twierdzenie przez najwyższe władze Rosyjskiej
Federacji o istnieniu rzekomego zagrożenia w funkcjonowaniu języka rosyjskiego w Ukrainie i konieczności wprowadzenia wojsk Rosyjskiej Federacji na teren Ukrainy, w celu obrony rosyjskojęzycznych obywateli Ukrainy.
7) Działająca aktualnie ustawa o mniejszościach na Ukrainie gwarantuje zachowanie tożsamości, rozwój kultury, języka mniejszości, zaspakajania potrzeb religijnych. Ustawa ta jednak nie gwarantuje mniejszościach nielojalnej władzom ukraińskim, separatystycznej działalności politycznej, a zwłaszcza tworzenia partii politycznych mających na celu zmianę systemu politycznego, czy kształtu państwa ukraińskiego, do czego zmierza działalność Siergieja Aksionowa na Krymie. Efektem działań tego polityka jest opanowanie za pośrednictwem uzbrojonych oddziałów „samoobrony” na Krymie pomieszczeń, władzy w Autonomicznej Republice Krym. Nielojalna ukraińskim władzom partia „Rosyjska Jedność” Siergieja Aksionowa ma około 3% poparcia w etnicznie zróżnicowanym Krymie, gdzie około 65% stanowią obywatele pochodzenia rosyjskiego. Szczególnie konfliktowym przykładem separatystycznej działalności politycznej i wykorzystania kwestii językowej na Krymie jest fakt niekonstytucyjnego przejęcia władzy w Autonomicznej Republice Krymu przez S. Aksionowa. W zajętym przez uzbrojonych „niewiadomych” siedzibach Parlamentu i Rządu AR Krymu, w których wcześniej zdjęte zostały flagi Ukrainy, a w ich miejsce zawisły flagi Federacji Rosyjskiej w sposób naruszający wszelkie procedury i obowiązujące prawo Ukrainy doszło do przejęcia władzy przez „husáka” Siergieja Aksjonowa Parlamentu Autonomicznej Republiki Krymu i rządu tej republiki. Tych niekonstytucyjnych władz na Krymie broni wojsko w nieoznakowanych mundurach, głosząc, że broni spokoju i przybycia faszystów z kijowskiego Euromajdaniu, których „finansują Stany Zjednoczone Ameryki” – jak oświadczył na konferencji prasowej S. Aksionow.
8) W sposób kompetentny i przekonujący kwestie językowe wyjaśnił podczas posiedzenia Rady ONZ ambasador Ukrainy przy ONZ Jurij Serhiejew, którego tekst wystąpienia należy uwzględnić.
9) W załączeniu przesyłam kopie dwóch otwartych listów (wysłanych w 2012 roku i pozostałych bez odpowiedzi) do byłego prezydenta Ukrainy W. Janukowycza dotyczące skomplikowanej kwestii językowej. Istotne, że pozostający bez odpowiedzi list pierwszy został wysłany przed awanturą podczas forsowania ustawy o polityce językowej w Werchownej Radzie.
Mam nadzieję, że zarówno zainteresowanym kryzysem na Ukrainie Posłom Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, a zwłaszcza Posłom Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych oraz ekspertom tej komisji przesłane materiały pomogą zrozumieć skomplikowane sprawy językowe na Ukrainie, które cynicznie zostały wykorzystane przez władze Federacji Rosyjskiej do złamania międzynarodowych zobowiązań i przyjęcia decyzji o wprowadzeniu wojsk Federacji Rosyjskiej na teren Ukrainy w obronie zagrożonego życia rosyjskojęzycznych obywateli Ukrainy.
prof. dr hab. Włodzimierz Mokry
Poseł Sejmu RP w latach 1989-1991
Kraków, dnia 5 marca 2014 r.
Лист до президента Республіки Польщі Броніслава Коморовського у справі агресії Росії проти України
стосується: маніпуляції законом про “мовну політику”, яка послужила за основу прийняття, порушуючого міжнародні зобов’язання, рішення про “введення збройних сил Російської Федерації на територію України”.
Вельмишановний Пане Президенте
Хоту звернути увагу на наступні факти та обставини маніпуляції питанням російської мови в Україні:
1) Безпосередньою причиною прийняття, порушуючого міжнародні норми і зобов’язання, рішення президента Владіміра Владіміровіча Путіна про введення збройних сил Російської Федерації на територію України, стала маніпуляція законом про “мовну політику”, прийнятого Верховною Радою України у 2012 році з порушенням процедур, в атмосфері скандалу, депутатськими фракціями Партії регіонів і комуністів.
Цей закон нібито повинен був захистити права національних меншин України та перш за все, створити умови для розвитку мов національних меншин, у тому числі особливо нібито загроженого розвитку російської мови.
2) Про те, що права російськомовних громадян в Україні ніколи не були під загрозою, а особливо, що ніколи не був загрожений розвиток російської мови, свідчать факти, що російською мовою досконало володіє більшість українців і усі громадяни України різних меншин. Цей факт є наслідком статті 10 діючої Конституції України, яка говорить: “Державною мовою в Україні є українська мова. Держава забезпечує всебічний розвиток і функціонування української мови в усіх сферах суспільного життя на всій території України. В Україні гарантується вільний розвиток, використання і захист російської, інших мов національних меншин України. Держава сприяє вивченню мов міжнародного спілкування. Застосування мов в Україні гарантується Конституцією України та визначається законом”.
3) Введений у 2012 році правлячою владою, з порушенням процедур, сварками і бійками депутатів, закон про так звану “мовну політику в Україні” нібито не мав торкатися російської мови, якою в результаті багатьох століть русифікації України, починаючи від Переяславської ради 1654 року, говорить сьогодні в Україні більшість громадян різних національностей, не тільки російського походження, але також російськомовні та зрусифіковані українці.
4) Введений Верховною Радою України у 2012 році закон про “мовну політику”, який гарантує національним меншинам можливість вживання мови даної меншини в тих регіонах, де дана меншина становлять 10% населення, не відноситься до російської мови, яка в регіонах східної і південної України функціонує на усіх рівнях суспільного життя і де державна українська мова є повністю маргіналізована. Доказом того є між іншим факт, що у таких мільйонних містах, як Луганськ, Одеса, Донецьк, Харків не має ані одної регіональної україномовної газети, туристичного путівника тощо.
5) Закон про “мовну політику”, підписаний бувшим президентом України Віктором Януковичем у 23 регіонах східної та південної України, місцева влада використала як основу для надання російській мові статусу офіційної мови, без обов’язку визнання української мови як державної. Також усі забули про введення поряд з державною українською мовою, мов різних національних меншин, проживаючих у всіх регіонах України.
6) Як бачимо, під виглядом закону про “мовну політику”, який мав забезпечити розвиток мов меншин в тих 23 областях введено російську мову і таким чином було фактично маргіналізовано українську мову як державну. Отож, безпрецедентним у світовому масштабі лицемірством, було ствердження найвищої влади Російської Федерації, що нібито існує загроза для функціонування
російської мови в Україні і тому необхідно ввести війська Російської Федерації на територію України, з метою захисту російськомовних громадян України.
7) Актуально діючий закон про національні меншини гарантує збереження тотожності, розвиток культури, мови національних меншин та забезпечення релігійних потреб. Закон цей однак не гарантує національним меншинам нелояльності владам України, сепаратистської політичної діяльності, а особливо творення політичних партій, яких ціллю є зміна політичної системи, чи кордонів української держави. А таку діяльність веде Сергій Аксьонов в Автономній Республіці Криму. Ефектом діяльності того політика є заволодіння з допомогою озброєних частин “кримської самооборони” будинків влад Автономної Республіки Криму. Нелояльна українській владі партія “Русскоє єдінство” Сергія Аксьонова має підтримку біля 3% у багатоетнічній Автономній Республіці Криму, в якій біля 65% – це громадяни російського походження, які часто вважають себе кримачанами і хочуть жити в рамках української держави. Особливо конфліктним проявом сепаратистської політичної діяльності і використання мовного питання в Криму є факт неконституційного перехоплення влади в Автономній Республіці Криму та її уряду. В будинкам влад Криму, який “захищали” озброєні “невідомі”, раніше (перед засіданням місцевих депутатів) було знято прапор України і встановлено прапор Російської Федерації. Таким чином з порушенням усіх законів і процедур була взята влада в парламенті Автономної Республіки Криму Сергієм Аксьоновим. Ту незаконну владу Криму захищає військо в неознакованих формах. яке “гарантує мир і захищає Ким від фашистів з Київського Майдану, фінансованого Сполученими Штатами Америки” – як сказав на прес-конференції С. Аксьонов.
8) Компетентно і переконливо мовне питання поясних під час засідання ООН посол України в ООН Юрій Сергєєв, якого текст виступу треба обов’язково взяти до уваги.
9) В додатках передаю копії двох висланих десяткам адресатів в Україні, Польщі і світі відкритих листів до бувшого президента України В. Януковича. Ті листи, на які адресат не відповів, були вислані 16 травня 2012 року, цебто ще перед прийняттям того “мовного закону” в атмосфері авантюр і з порушенням всяких процедур.
Надіюсь, що передані Вам матеріали допоможуть зрозуміти справжню причину кризи в Україні парламентаріям, представникам уряду, засобів масової інформації, як у Польщі, Україні та в Європі і світі, а особливо в Російській Федерації, якої збройні сили окупують частину території України.
проф. др. габ. Володимир Мокрий
депутат Сейму Польщі у 1989-1991 рр.
Краків, 5 березня 2014 р.