Korzenie polityki ludobójstwa narodu ukraińskiego prowadzonej przez Federację Rosyjską. Czasy Piotra I
ФУНДАЦІЯ СВ. ВОЛОДИМИРА ХРЕСТИТЕЛЯ КИЇВСЬКОЇ РУСИ
FOUNDATION OF ST. VOLODYMYR, BAPTIZER OF KIEVAN RUS’
FUNDACJA ŚW. WŁODZIMIERZA CHRZCICIELA RUSI KIJOWSKIEJ
Kraków, 31 maja 2022 r.
Do przywódców państw Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych, Kanady
| Kiedy zabijany i gwałcony kraj wzywa pomocy Europy, w którą uwierzył, oni ziewają.Czesław Miłosz, Sarajewo[1] |
Коли вбивана і гвалтована країна кличе допомоги Європи, в яку повірила, вони позіхають.
Чеслав Мілош, Сараєво |
W nawiązaniu do moich poprzednich listów pragnę jeszcze raz podziękować za wszystko co Państwo zrobili i jeszcze zrobią dla zakończenia wojny na Ukrainie i pokojowego życia w Europie i świecie.
Zaczerpnięta z wiersza pt. Sarajewo Czesława Miłosz myśl może oznaczać, że historia kolejny raz zatoczyła koło. Świadczy też o stosowanych przez najwyższe władze na Kremlu i Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej działaniach, mających na celu całkowite podporządkowanie wolnej i niezależnej od 1991 roku Ukrainy.
Niezależność ta została zademonstrowana podczas pokojowej Rewolucji Pomarańczowej 2004 roku, Rewolucji Godności w 2014 roku, a także wcześniej – podczas referendum 1 grudnia 1991 roku (za utworzeniem suwerennego państwa ukraińskiego zagłosowało wówczas 90,32% mieszkańców) i dobrowolnym oddaniu broni atomowej w nadziei, że w ślad za Ukrainą wszystkie państwa zrzekną się broni jądrowej w celu zaprzestania wojen i ustanowienia pokojowego życia ze wszystkimi narodami, także z Federacją Rosyjską.
O źródłach dzisiejszej agresji władz rosyjskich przeciwko Ukrainie i planach zniszczenia narodu ukraińskiego piszę w swej książce pt. Co Moskwa proponuje Ukrainie i Europie? Od spustoszenia Kijowa przez Andrzeja Bogolubskiego 1169 roku do aneksji i okupacji ukraińskiego Krymu, Donbasu i Ługańska. Poniżej przytaczam fragment tej publikacji, który wyjaśnia korzenie polityki ludobójstwa narodu ukraińskiego prowadzonej przez Federację Rosyjską m.in. w czasach Piotra I.
Z należnym szacunkiem i prośbą o potwierdzenie otrzymania listu.
Prof. dr hab. Włodzimierz Mokry
Uniwersytet Jagielloński
Prezes Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie
Poseł na Sejm Kontraktowy z ramienia „Solidarności”
Włodzimierz Mokry
Korzenie polityki ludobójstwa narodu ukraińskiego prowadzonej przez Federację Rosyjską. Czasy Piotra I
Niestety, tak jak książęta rostowsko-suzdalsko-moskiewscy, dążący do zdobycia nieograniczonej władzy – książę Jerzy Dołgoruki i jego syn Andrzej Bogolubski, którzy w 1169 roku zniszczyli Kijów, stając się wzorem dla cara Piotra I i Katarzyny II, również dzisiejsze władcy moskiewscy niszczą bezbronną Ukrainę, wiedząc, że bez Ukrainy nie odrodzą państwa oraz zaborczego imperium rosyjskiego.
O źródłach dzisiejszej agresji władz rosyjskich przeciwko Ukrainie i planach zniszczenia narodu ukraińskiego piszę w swej książce pt. Co Moskwa proponuje Ukrainie i Europie? Od spustoszenia Kijowa przez Andrzeja Bogolubskiego 1169 roku do aneksji i okupacji ukraińskiego Krymu, Donbasu i Ługańska.
Car „Piotr I – jak zauważył Leszek Podhorodecki –widział w kozackiej twierdzy ośrodek walki przeciwko absolutyzmowi carskiemu. Teraz znalazł dogodny pretekst do ostatecznego rozprawienia się z Siczą. W kwietniu 1709 roku trzy wyborowe pułki carskie popłynęły w dół Dniepru. Po drodze zdobyły kilka warowni kozackich obsadzonych przez zwolenników Mazepy. Sicz gorączkowo szykowała się do obrony, dowództwo objął Jakim Bohusz. Wskutek przewagi wojsk carskich Kozacy musieli jednak zgodzić się na pertraktacje. Gdy wyrazili gotowość do kapitulacji, niespodziewanie rozpoczął się szturm. Zaskoczeni Zaporożcy ulegli przemocy. Spośród 250 jeńców rozstrzelano natychmiast 156, reszta powędrowała na Sybir. Na rozkaz cara Sicz na Czertomliku została doszczętnie zniszczona, a zbiegowie wyłapani i wymordowani. Tak to w bezwzględny sposób Piotr I zlikwidował Sicz”[2].
O skali stosowanych przez cara Piotra represjach wobec Kozaków świadczą już ustalone przez badaczy i wciąż w świetle nowych badań wzrastające liczby ofiar poniesionych podczas planowego, systemowego wyniszczania całych kozackich oddziałów, ich rodzin, a zwłaszcza współbojowników i towarzyszy broni. Zestawienia liczbowe strat ludzkich w latach 1708–1711 podczas przepędzania tysięcy Kozaków na Ukrainę lewobrzeżną z Ukrainy prawobrzeżnej, skazanych na śmierć żon, dzieci i zwolenników hetmana Iwana Mazepy ukazują zabitych, prześladowanych, zsyłanych na Sybir bądź wyniszczonych wraz z całymi wsiami, jak np. mieszkańców wsi Wodołahy, Baturyn, Majaczna, Nechworoszcz. W jednym z zestawień i wyliczeń ostatnich lat Serhij Pawłenko, autor monografii Otoczenie hetmana Mazepy: współpracownicy i zwolennicy, po przytoczeniu imiennego spisu straconych osób, w tym dzieci i żon zwolenników hetmana Iwana Mazepy, przedstawia opracowane dane w następującym zestawieniu:
– Przepędzono 100 tysięcy Kozaków, stałych mieszkańców, w końcu 1711, w styczniu-lutym 1712 r. z Prawosławnej Ukrainy na Lewobrzeżną.
– Karano wyrokiem śmierci w 1711 r.: • każdego co dziesiątego mieszkańca wsi Wołodahy; • każdego co dziesiątego mieszkańca fortecy Nowoserhijewskiej.
– Zarąbano Kozaków-Zaporożców, jeńców po bitwie pod Połtawą.
– Zniszczono wsie i miasteczka wraz z mieszkańcami, Kozakami: Baturyn (do 14 000 osób), Majaczna, Nechworoszcz, Kałeberga, Perewołoczna, Stary Kodak, Nowy Kodak.
– Zesłano: • 15 Kozaków (1709 – w Tobolsk); • mieszkańców Wołodahy (1711 – Sybir); • 37 kozackich rodzin z Nowoserhijewskiej Fortecy (1711 – Moskwa, Sybir).
Według wyliczeń żyjącego wówczas kronikarza Petra Krekszyna od listopada 1708 do lipca 1709 roku w Ukrainie „zdrajców (изменников) – 30 tysięcy zarąbano”[3]. Liczba ofiar śmiertelnych Kozaków, którzy zginęli podczas katorżniczej pracy w latach 1721–1726 podczas budowy kanału przy jeziorze Ładoga, szacują uczeni na 20 tysięcy osób, oprócz kalek, którzy już nigdy nie powrócili na Ukrainę[4].
Przykładem represji Piotra I wobec starszyzny kozackiej jest prześladowanie zmarłego śmiercią męczeńską hetmana Pawła Połubotka, który postanowił bronić wolności Kozaków i praw hetmanów kozackich.
[1] Czesław Miłosz, Sarajewo, [w:] Na brzegu rzeki, Kraków: Wydawnictwo Znak, 1994, s. 46.
[2] L. Podhorodecki, Sicz Zaporoska, wyd. II, poprawione i uzupełnione, Warszawa 1978, s. 203.
[3] С. Павленко, Оточення гетьмана Мазепи: соратники та прибічники (Статті та розвідки останніх літ. Репресовані у справі повстання 1708–1709 рр. а також подальших антиросійських дій, мазепинці, урядники, та члени їх родин), Київ 2005, с. 550–553.
[4] Patrz О. Родаков, Українські козаки на Ладожскім каналі, «Записки», Львів, т. 12, cyt. za: Проф. Іван Огієнко (митрополит Іларіон), Русифікація України до і за Петра І, [у:] Українська культура. Коротка історія культурного життя українського народу, Українське видавництво в Катеринославі, Катеринослав–Ляйпціґ 1923, с. 137–233; por. видання друге, фотодрук з видання 1918, Київ 2002, с. 197–328.
PLIKI DO POBRANIA: Korzenie_polityki_ludobojstwa_narodu_ukrainskiego
Fot. żołnierza pułku Azow Gwardii Narodowej Ukrainy Dmytry Kozaćkiego „Oresta”